En juist de landbouw is de afgelopen decennia de drager van het landschap geweest. Het polderlandschap met zijn graslanden, koeien, schapen, etc… zijn beeldbepalend voor onze gemeente. Dat willen wij niet zomaar opgeven!

Daarnaast maken wij ons zorgen over de belangen van de betrokken boeren. In de achterliggende jaren waren er ook prachtige doelstellingen maar was er geen geld. Gevolg is het selectief opkopen van bedrijven en daarmee een versnipperde uitvoering van de plannen. Als er dus geen degelijk flankerend beleid (dus boeren erbij betrekken b.v. als landschapbeheerder, voldoende geld beschikbaar b.v. voor bedrijfsverplaatsing, etc…) is, komen de nadelen van het plan mogelijk eenzijdig bij de land- en tuinbouwsector terecht. U moet zich voorstellen dat de plannenmakers alvast beginnen met natuurontwikkeling op die stukken die men verworven heeft. De naburige boeren ondervinden daar dan hinder van b.v. door waterpeil aanpassing die hun grond minder begaanbaar maakt. De boer moet dan eigenlijk noodgedwongen wel weg uit het gebied. Maar tegen welke prijs? Als de plannenmakers geen geld hebben, zal de boer “tegen een appel en een ei” het veld moeten ruimen? Is dat fair? Dit bedoelen we met “nat uitroken”.