Samenvatting bijdrage ChristenUnie/SGP in commissie Bestuur 12mrt07

Laat ik voorop stellen, om misverstanden te vermijden, dat ook wij er uiteraard mee bekend dat al in 2003 door de bewoners van de wijk enthousiast en voortvarend is begonnen met de invulling van het wijkplan Hofland. En die werkwijze steunen wij ook. Ook ChristenUnie/SGP wil dat de wijk snel en goed een grote onderhoudsbeurt krijgt. Waarbij geluisterd wordt naar de inbreng van de inwoners.

Dat staat niet ter discussie. Waar het ons om gaat is, dat raad, college en organisatie ieder hun eigen rol, taak, verantwoordelijkheid volledig kunnen invullen. En dan maken wij ons zorgen over de tijdige en juiste inschakeling van de raad door het college. Zie de steeds leger wordende agenda’s. Is de raad hier nog aan zet, of hebben wij (opnieuw) het nakijken?

Via de B&W-besluitenlijst van 13 februari 2007 lazen wij, dat de aanbesteding van het wijkplan Hofland heeft plaatsgevonden. Het college draagt het bestek op aan Aannemersbedrijf van Ooijen voor een bedrag van bijna € 2 miljoen. Dat is zes ton meer dan er aan budget beschikbaar is. En dat tekort “… zal worden betrokken bij de voorjaarsnota 2007…”. Aldus de besluitvorming van het college.

Eerst maar eens in onze, door de raad vastgestelde, programmabegroting 2007 gekeken. Hierin kon ik het wijkplan Hofland niet terugvinden in de planning voor 2007. Niet inhoudelijk vermeld en ook geen bedragen. Dat is dus de eerste, meest basale vraag: Waar vind ik in de begroting 2007 de beschikbare budgetten en het voornemen om dit te gaan doen? We hebben het niet over een kleinigheid.

Maar tegelijkertijd ligt er natuurlijk een tweede even prangende vraag: Wat gaan we met het tekort van zes ton doen? Wie gaat daar over? Wie beslist daarover? Ik zou toch denken de raad. Dit raakt heel direct het budgetrecht van de raad.

En wat doet het college? Het college gaat op de solotoer verder. Geeft ongedekte cheques uit, en zegt dat de raad later, via de voorjaarsnota, wel eens mag kijken hoe dit betaald moet gaan worden. Dat kan natuurlijk niet! Op dat moment is de verplichting al lang aangegaan en staat de raad voor een voldongen feit.

Na het onderwerp te hebben aangemeld voor bespreking in de commissie Bestuur hebben we een memo ontvangen ter toelichting. Het memo maakt duidelijk, dat de aanbesteding zeer gunstig is verlopen. De laagste inschrijver kwam enkele tonnen lager uit dan de bestekraming. En dan hebben we dus een tekort van zes ton. Als de aanbesteding conform de bestekraming had uitgepakt zouden we dus een tekort hebben gehad van afgerond € 1 miljoen.

Met andere woorden, toen het college besloot de aanbesteding op de markt te zetten was duidelijk, dat dit werk van geen kant zou passen binnen de beschikbare budgetten. Het college heeft toen toch de aanbesteding laten uitgaan, onder voorbehoud van dekking en goedkeuring door de raad. Maar van dit besluit droeg de raad zelf geen kennis. Uit het toegezonden memo blijkt niets over communicatie met de raadscommissie en de raad.

En vervolgens heeft in februari de daadwerkelijke gunning plaatsgevonden door het college zonder dit ter dekking en goedkeuring aan de raad voor te leggen. Zoals gezegd, de dekking wordt doorgeschoven naar de voorjaarsnota (voldongen feit) en over goedkeuring wordt al helemaal niet meer gesproken.

Wel wordt opgemerkt, dat in 2003 (! vier jaar geleden) een bedrag van € 479.000 niet is uitgegeven en is teruggevloeid naar de saldireserve omdat nu geplande werkzaamheden toen niet zijn uitgevoerd. Dit zou best een argument kunnen zijn om het tekort geheel of gedeeltelijk te gaan dekken uit de saldireserve, maar dat vraagt dan wel een tijdig en fatsoenlijk raadsvoorstel en –besluit. En dat is nu juist waar het aan ontbreekt. De raad heeft weer het nakijken !

Al met al zijn dit toch bevindingen die er niet om liegen. Dit zijn wezenlijke vragen, als het gaat om de rol en plaats van de raad en haar budgetrecht. Zo kan dit dus echt niet. Wat ons betreft is de conclusie duidelijk: Het college heeft de raad niet tijdig en adequaat ingeschakeld. In de bredere context van steeds leger wordende agenda’s is dit meer dan een ongelukkig incident. En daar hebben wij grote moeite mee.

Om dit te kunnen beoordelen en met elkaar te kunnen bespreken is het nodig dat alle raadsleden de beschikking krijgen over de B&W-adviezen en bijbehorende besluitvorming van december en van februari over dit onderwerp. Deze stukken, hetgeen nu door ons naar voren is gebracht en een reactie hierop van het college kunnen we dan de volgende keer bespreken.

Want als een raad zichzelf niet serieus neemt waarom zou het college het dan wel doen?