Eindelijk is het jeugdbeleidsplan er dan. Ruim twee jaar na het aantreden van dit college. Een plan met een uitgebreide algemene inleiding over sociaal netwerk, levensfasen en beschermende factoren. Op zich nuttige informatie, maar het had ook in een bijlage gekund.

Vervolgens stapt het plan onmiddellijk door naar een groot aantal thema’s met aandachtpunten. Wat wij nu zo jammer vinden, en daar hebben we in het afgelopen jaar meerdere keren op gehamerd, is het ontbreken van de oorzaakanalyse van de jeugdvraagproblematiek. Als je de achterliggende oorzaken niet kent, is het maar de vraag of je de juiste maatregelen neemt.

Laat ik een voorbeeld geven. Hoofdstuk vijf begint met de problematiek rondom echtscheiding, op zich terecht want ook de professionals geven aan dat dit een belangrijke factor is bij veel jeugdhulpvragen. Maar als het om de aandachtpunten gaat, komt het college niet verder dan een oplossing rondom huisvesting en aandacht voor kinderen die bij een scheiding betrokken zijn. Dat is wel heel erg dun. Waarom ook niet nagedacht over de achterliggende oorzaken van scheidingen en als aandachtpunt geformuleerd “ontwikkelen van een programma wat ouders helpt om een scheiding te voorkomen”. Dan pak je het probleem bij de bron aan.

Kortom, het ontbreken van echte, lokale, oorzaakanalyses is wat ons betreft een gemiste kans. Laat onverlet dat veel maatregelen en aandachtpunten best goed zijn, maar of ze allemaal dus even effectief zijn, blijft dan onduidelijk.

Waar we heel blij van zijn geworden is de scope van het beleidsplan: van -9 maanden tot 27 jaar. Dat is wel heel breed, maar we zijn het eens met die keuze. Waar we ook blij van worden, is dat het beleidsplan ook aandacht heeft voor de periode voor de geboorte. Dat roept bij ons onmiddellijk wel de vraag op tot hoe ver het college hiermee wil gaan. De grootste bedreiging voor het ongeboren leven is een abortus. Uit onderzoeken blijkt dat in veel gevallen daar sociaal-economische motieven aan ten grondslag liggen. Daar kunnen we mensen mee helpen. Is het college bereid actief het overleg met bijvoorbeeld verloskundigen en huisartsen te voeren om hen te wijzen op de mogelijkheden om vrouwen, die om sociaal-economische redenen een abortus overwegen, ook in gesprek te brengen met het kernteam om te zien of we die kunnen oplossen. Het voorkomen van een abortus (waar volgens mij niemand blij van wordt) is de beste vorm van een kansrijke start.

 De reactie van de wethouder op ons concrete verzoek was teleurstellend. De wethouder vond het een ingewikkelde vraag, wilde niet in prive-omstandigheden treden (wat we in veel andere jeugdzorgzaken wel doen), stelde dat de gemeente niet gaat over de keuze van de vrouw en ging er ook geen debat over aan.

Wim Stam heeft nogmaals gezegd, dat het niet de bedoeling is dat de gemeente zich met die keuze bemoeit, maar dat vrouwen soms niet weten wat er mogelijk is en dat als de gemeente duidelijk maakt dat ze kan helpen, dat ook een alternatief is waardoor de vrouw beter een keuze kan maken.

Helaas hielp dat niet, verder dan een halve toezegging dat ze er nog eens over zal nadenken kwam er niet.

Wat jammer, abortus is een kennelijk toch taboe. Terwijl juist actief hulp bieden bij de echte achterliggende problemen het beste voorbeeld is dat we vrouwen willen steunen en dat we het prille kinderleven (zoals het beleidsplan wel suggereert) van groot belang vinden.

Maar misschien moet de oplossing maar vanuit de samenleving komen. Als er mensen zijn, die mee willen denken over hoe we lokaal een steunpunt kunnen vormen (voor vrouwen die daar behoefte aan hebben) zodat er een alternatief is voor een abortus, dan horen wij het graag.