In vier brainstormsessies over de thema’s “Wat is het probleem”, “Wat zijn mogelijke oplossingen”, “communicatie en bewustwording” en “belanghebbenden, partners en de rol van de gemeente” wis-selden de aanwezigen interactief hun gedachten uit.

Vervolgens werden die met elkaar doorgesproken om te zien of er gezamenlijke conclusies getrokken konden worden. “Voor mij was de belangrijkste conclusie, dat we wel een maatschappelijk probleem te pakken hebben, maar dat het in de politiek nog een taboe is om er iets mee te doen” aldus Wim Stam, fractievoorzitter van de ChristenUnie-SGP fractie.

Dat is op zich vreemd, als je beseft, dat een deel van de gevolgen wel op het bordje van de gemeen-schap terecht komt. Met alle kosten van dien. In Nederland zijn bijvoorbeeld per jaar ca 70.000 kin-deren bij een echtscheiding betrokken (bron; CBS), de maatschappelijke kosten in ons land worden geraamd op minimaal ca 2 tot 3 miljard euro per jaar.

Het gaat ons aan het hart als relaties stukgaan en mensen daardoor beschadigd worden, vooral als er ook kinderen bij betrokken zijn. De aanwezigen benadrukken vooral dat het niet te doen is om mensen verwijten te maken. Niemand zit op een echtscheiding te wachten, maar het kan je wel overkomen. Soms door bijzondere omstandigheden, soms door ervaringen uit het verleden. Vaak hebben bepaalde gebeurtenissen een zodanige impact op de relatie, dat die daardoor onder druk komt te staan. “Het krijgen van een eerste kind, hoe blij je daar ook van wordt, heeft een enorme impact op je relatie en kan ook veel wrijving en uiteindelijk verwijdering geven” zo geeft Stam als voorbeeld.

Ook gemeentes worden er direct mee geconfronteerd in de vorm van uitkeringen en schuldhulpverle-ners, en sinds de jeugdzorg per 1 januari volledig naar de gemeente is overgedragen, zijn die effecten ook voor rekening van de gemeente. “Toen ik onlangs bij de jeugdhulporganisatie TIMON op bezoek was, werd mij verteld, dat relatieproblemen van ouders de grootste oorzaak is van de huidige jeugdproblematiek” aldus Stam. Als je weet dat een crisisplaats voor een jongere de gemeente onge-veer 100.000 euro per jaar kost, snap je dat het al gauw om veel geld kan gaan.  Maar ook andere partijen ondervinden de gevolgen zoals de woningbouwvereniging (toewijzen urgentiewoningen), banken (executieverkopen), scholen (leerprestaties en gedrag van kinderen), huisartsen, werkgevers, etc…. “Maar het meest schrijnend is wat ons betreft dat vaak kinderen de dupe zijn van deze situaties” zo verwoordde Eilt Hofstee (commissielid in Bunschoten) de mening van de deelnemers. “Juist voor de kinderen zou de politiek zich hier wel bezig moeten houden”.

De uitkomsten van de conferentie worden nu door de fractie verder uitgewerkt en aan de deelnemers voorgelegd. Die uitkomsten hebben dan betrekking op agendering van het onderwerp, communicatie en bewustwording (zowel bij de politiek, maar ook bij belanghebbende partijen en zeker ook bij inwo-ners) en concrete maatregelen met het oog op signalering en bieden van hulp om te voorkomen dat gezinnen uit elkaar vallen. Het uiteindelijke doel is een werkdocument met praktische tips en ideeën voor de verschillende fracties waarbij iedere fractie in zijn of haar eigen omgeving de best bruikbare kan toepassen. De deelnemers concludeerden namelijk ook dat de omstandigheden per fractie en gemeente zo verschillend zijn, dat lokaal maatwerk geboden is.  Wel waren de aanwezigen van me-ning, dat het hoog tijd wordt dat het maatschappelijk debat hierover gevoerd zou moeten worden, zonder partijpolitieke lading, maar juist in goed overleg met belanghebbenden en partners die iets kunnen betekenen op dit gebied. “Aanbieders genoeg” zoals mevrouw Vreugdenhil (raadslid in Hil-versum) aangaf “alleen moeten we de verbinding tussen partijen maken en daar kan de gemeente een faciliterende rol in spelen”.