De video-opname van de speech is onderaan dit bericht te bekijken.

Mijnheer de Voorzitter,

Omdat ik gedurende deze raadsperiode niet het hoogste woord heb gehad, hoop ik dat u het mij veroorlooft bij het scheiden van de markt nog enige woorden te mogen spreken.

Ik zie terug op een zinvolle periode waarin belangrijke en vaak toekomstbestendige besluiten zijn genomen. Vele daarvan hadden mijn instemming.

Met aandacht en dikwijls met genoegen heb ik geluisterd naar de collega-raadsleden.

Soms vond ik wel dat de vergaderingen onnodig lang duurden. Dat kwam niet door u, want voor uw geduldige en ook wel strakke leiding had ik bewondering. Neen, de langdurigheid werd veroorzaakt door wat ooit van het tweede kamerlid Zand werd gezegd: hij herhaalde wat hij zei en zei wat hij herhaalde.

Ben ik treurig omdat ik morgen raadslid af ben? Geenszins voorzitter. Ik krijg wat meer tijd voor mijn hobby, het tasten naar de lokale en regionale geschiedenis die besloten ligt in archieven. Bovendien overheerst de dankbaarheid omdat ik ruim 23 jaar deel mocht uitmaken van de gemeenteraad.

Aan de andere kant bestaat er ook wel een tikkeltje weemoed.

Weemoed vanwege het gaan, vanwege het me niet meer mogen bemoeien met het raadswerk.

Maar voorzitter, er bestaat ook een beetje weemoed om twee besluiten die er in deze raadsperiode genomen zijn. En daar vraag ik nog één keer aandacht voor.

Ik ben nog steeds weemoedig om het besluit niet over te gaan tot het ontwerpen van een nieuw wapen voor de per 01 januari 2011 ontstane nieuwe gemeente.  Bij uitstek het symbool waarin een stukje geschiedenis van de verschillende kernen zichtbaar gemaakt kan worden. Zodanig zichtbaar, dat er een verhaal verteld kan worden. Zo’n verhaal zal nooit verteld kunnen worden als je kijkt naar de acht pijltjes van, wat men noemt, het logo.

De weemoed wordt versterkt, sterker nog, verandert in diepe treurnis, als ik denk aan het op handen zijnde samenwerkingsverband met de zgn. DUO-gemeenten. Diemen, Ouder-Amstel en Uithoorn. Alles wat in mij is en aan mij kleeft, verzet zich daartegen. Voor mij hoort de gemeente De Ronde Venen bij het Groene Hart. Aard en karakter schreeuwen daar a.h.w. om.

Wat doen wij echter? Wij slaan een weg in die uiteindelijk zal leiden naar de grote stad Amsterdam.

En o, ik weet het: we worden niet geannexeerd. Nog niet! Maar we komen wel in de invloedsfeer van Amsterdam; onze hoofd-oriëntatie gaat thans in die richting.

Nu in het samenwerkingsverband, straks binnen een heringedeelde gemeente. (Wie zegt dat dat laatste niet aan de orde komt, legt getuigenis af van een grote bestuurlijke naïviteit.) En nog later ZIJN we Amsterdam voorzitter.  Kijk naar de geschiedenis in ons eigen land maar ook naar de geschiedenis van grote steden wereldwijd.

Ik wilde dit op de valreep nog even kwijt.

En, om misverstanden te voorkomen: ik sprak op persoonlijke titel, hoewel ik natuurlijk hoop op een bekering. Niet ongebruikelijk overigens in mijn kring.

Voorzitter, u zult uit mijn woorden begrijpen dat ik niets met een grote stad heb. Mijn leven ligt verklaard in een dorp. Daarom wil ik eindigen met een gedicht van Henk Kooijman. Hij woonde een groot deel van zijn leven in Haastrecht, in het Groene Hart, en publiceerde daarover vele gedichten.

DORPSBEWONER.
Al zeg ik het zelf, ik ben een eentonig man.
Het maakt mij niet warm de wereldzee te bevaren.
Zijnd die ik ben, met alle beperking van dien,
Durf ik zelfs te zeggen: Elke dauwdrup is mij evenveel
Als alle zeeën tezamen.  En het trekt mij niet in het minst
Uitheemse stranden te zien; de slootkant
Waaraan ik geboren ben is niet mooier misschien
Maar lelijker zeker niet en mij bovendien
Zoveel liever. – Ik ben maar het liefste inheems.

Ik zei het al: ik ben een eentonig man.
Het doet mij goed steeds dezelfde van jongs af bekende
Gezichten te zien. Het menselijke is overal
Even menselijk en het maakt me gelukkig hetzelfde namiddaglicht
Te zien verglijden langs dezelfde verweerde gevels. Ik ben blij
Met de eerste vlinder of vlieg in het voorjaar. En al zegt mijn verstand:
Neem al zo het valt, tocht zinkt mij somtijds de grond
Onder mijn voeten weg als ik weet: er is een dorpsgenoot dood;
Als ik denk: nooit, nooit zie ik hem weer; ook al denk ik soms:
Buiten de tijd is alles nog evenveel als het ooit in de tijd geweest is.

Maar het deert mij niet een eentonig man te zijn,
Want de wereld is overal; is overal
Evenveel, ook in dit vanouds vertrouwde landschap.
Het zijn dezelfde harten die kloppen in alle kamers ter wereld;
Het is dezelfde wind die suist in naar buiten toe andere bomen;
Het is hetzelfde licht dat blinkt in weteringen en zeeën;
Het is dezelfde bloei, die bloeit in ogenschijnlijk andere bloemen.
Het is, hoezeer ook verdeeld, dezelfde regen die stroomt; het zijn
Dezelfde anonieme rivieren die stromen, dezelfde
Rivieren, aan dezelfde bronnen ontspringend.

Ik weet het wel: ondraaglijk is soms het leven met goede buren,
Het fluist’ren van horen zeggen
Loopt dan de spuigaten uit; en, over liefde gesproken,
Daar is een man die zich zijn graf in drinkt,
Want geen vrouw wil hem hebben. En een ander
Doet hetzelfde, omdat hij een vrouw heeft.
Maar dit is niet anders, waar ook ter wereld.

Ik zei het al: ik ben een eentonig man
Die, zijnd wat hij is en met alle beperking van dien,
Gelooft in een kleine gemeenschap. Kortom: ik ben
Een dorpsbewoner.

Rest mij nog een dankwoord uit te spreken. Dank aan u, voorzitter, voor uw inzet en leiding geven aan de vergaderingen. Dank aan de griffier en zijn medewerksters voor hun altijd behulpzaam zijn. Dank aan de gemeentesecretaris en alle ambtenaren voor de toewijding. En, niet te vergeten, dank aan de bodes. Hun gastvrijheid kent geen grenzen.
Ik dank u allen.

Mijdrecht, 26 maart 2014.

Harmen Hoogenhout, levenslang inwoner van Baambrugge.

Hieronder een foto van alle vertrekkende raadsleden